Ateş Şiiri - Zafer Özcan

Bazı hikayeleri kağıda aktarmak zor. Hiçbir vakit tatmin olmazsın. Beyninde devinip durur, hırpalar seni. Bir nevi işkence hali. Kağıda aktarsan bir türlüdür, aktarmasan başka türlü. Bu iki dünya arasında sıkıştığın araf senin devinim döngün olur.

Ateş düştüğü yeri yakar
acısı da,
kokusu da
düştüğü yerde biter

evvel zaman hikayeleri rivayet eder ki
ne vakit bir araya gelinse
Sorgusuz sualsiz açılır acının sofrası
paylaşılan her lokma bir dem azaltır vicdan kamburumuzu
değil mi ki biz, paylaşarak büyüdük

şimdiki zaman hikayeleri ise tam tersini buyurur:
paylaşılamayan tek büyüklük:
acı diye tabir edilen
zamansız
mekansız
boşlukvari
o meşum...

önümde
serilmiş duruyor
ömrümün ateşten atlası
üzerinde acının nehirleri
ortasında bir sual
dönüp boşluğa takılan:
bir insan
koca yerküreyi
omuzlarının üzerinde taşımaya nasıl cüret edebilir?

halen
kendimi
dünyaya
acıdan örülmüş bir ek olarak hayal ediyorum:

Burkamı kimse kaldırmasın!
ateş yalnızca düştüğü yeri yaksın