Asur Şiiri - Erdal Ceyhan

Gürültüler gelmekte toprağın
Derûnûndan
Toprak çatlamakta
Bir tomurcuk patlamakta
Yeryüzünün zalim yüzüne karşı
Asûrdan.

Fena çarptı bahar
Ala dağlar kar ile boran
Yüreğim yanıyor, ah ile verem
Toprak tütüyor: can ile irem
Aç gözünü,bak gökyüzüne
Bal ile sitem
Çekilmiyor,çekilmiyor gönlüm
Bir güzelin ateşinden
Girmişiz toprağın yirmi kat derinine
Kavdır gönlüm
Çıkmışız ordan gökyüzüne
Yanmakta gönlüm.

Bir ateş tütmekte
Yanmakta,kavrulmakta,aranmakta
Aşk ile gönlüm.

Asur
Yedi kat yerin dibinde olsan
Çıkacaksın yeryüzüne bir gün
Belalar belası
Başımın sevdası
Tatlı baharım benim
Ömrümün son sefası
Gizi, üfürüğü, nazlı edası..
Asur
Sen yüzyıllardan beri sır
Nereden geldin, nerede kaldın
Toprağın altında
Bir yılan, bir giz, bir
Otomatik kuş
Aniden ortaya çıkmış
Bir kıran
Veba, öldüren, ondurmayan..

ASUR
Sen kentimin son durağı
Çevreleyen örten,anlatmayan
Kalemimin son damlası
Aşkım, elemim, erincim
Biter bu iş böyle
Asur sürer
Bir kılıcın ince
bilinciyle.