Aşksın sen- Şiiri - Kibar Tavasav

kıyıları yalayıp ta
kum tanelerini içine alıp kaçan denizin dalgası gibi
öptün dudağımdan kaçtın yağmur ıslaklığında
alıp götürdün dudağımdan sarkan sevdamı,
bir düş değil
bin düş parçaladı içimi
bir göz değil
bin gözün değdi gözüme
bir tel değil
bin tel saçın sarmaladı vücudumu,
ben kurtulamadım

hangi dağa baksam adın yazıyor
hangi ağaca tutunsam
sevdan haykırıyor parmaklarımın ucundan içime
kollarım yanıyor,

ya yüreğime ne demeli
bir bilsen kendime dokunuşlarım bile sen kokuyor
yıkayamıyorum ellerimi
kokun beni asla terk etmiyor
çıkmıyor içimden
nedir bu?
işte adını koyuyorum
aşksın sen!

dinlenmiş vücudum bile yorgun düşüyor senin koynunda
uykusuz sabahlardan çıkıp uyku tutmuyor
seninle uyumuş kabul ediyor beynim, kalbim kendini
nedir bu?
işte adını koyuyorum
aşksın sen!

saçların süpürge olup süpürüyor toz konmuş kalbimi
ellerin sabun olup
gözlerin iğne oluyor
biri yıkıyor, öbürü batıyor
zaman geçiyor
ama hep kalbim acıyor,
kanıyor

bir türlü tutunamıyorum rüyalara
ya bir sinek uyandırıyor
yada arap kedim miyavlıyor
sen kaçıyorsun,
ne olurdu rüya görürken Kibar hiç uyanmasa
hatta sonsuzmuş gibi uykunun kudretli kollarında
senin sıcacık nefesini duyup
seninle bir sahil kasabasında geçen renkli bir rüyada
aşk ve romantizm kokan bir filmi
bin bir yıl başından sonuna tekrar tekrar izleyerek yaşasa
nedir bu?
işte adını koyuyorum
aşksın sen
aşk!