Aşkının Yalancı Yüzü Şiiri - Kamil Tunç

Kör bakışlarla severken seni
Bir anda açıldı sen ayrılınca
Bu aşığın yaşlı gözü
Maziye biraz soğuk bakınca
Ortaya çıktı aşkının yalancı yüzü...
Oysa! Aşkın verdiği güvenden dolayı herhalde
Benden ayrılacağını ilerde...
Hiç anlaşılmıyordu gözün yükseklerde
Aklında bende değil,
Seni benim kadar sevmeyecek ellerde.
Bakışların anlattı bu hazin sözü
Ortaya çıktı aşkının yalancı yüzü...
Oysa ben gözümü senden alamazdım sen varken
Gitmek değildi gördüklerim yüzünde
Her zaman vaatler vardı sözünde
Aptallığıma mı yanayım, gidişine mi?
Gururumla mı gurur duyayım;
Yoksa ne gururu gitme kal!
Diyemediğime mi yanayım
Sen söyle yaşadıklarımı...
Görüntün yalan çıktı
Ya da gözlerim yanlış gördü
Belki kulaklarım yanılmaz da...
Söylediklerini iyi algılar
Yalan söyleme ama...
Yıkar beni yanılgılar
Gözlerim gibi kulaklarımda bozulmuştur belki
Söylediklerini yanlış anlar
Ama dur! Belki gözlerimin suçu yok
Sen konuşma kesilsin diller
Görerek değil, dokunarak hislerimle yaşadım seni
Sensiz zamanlarda bile seni aradı bu eller...
Sana olan aşkımı kıskandı başkaları
Suçu hep kendimde aradım, öyle bilsin eller
Duyu organlarım tek-tek yanılsa bile
Yalan söylemez kalpler...
O kalp seni şimdi anladı
Seni ilk defa, aşk dışında farklı duygularla yargıladı
Kalptir insanın yaşam kaynağı ve de özü
Ortaya çıktı aşkının yalancı yüzü...
Şimdi seni; yani gerçek seni tanıdıktan sonra
Bağlanmak mı hayata, yeniden mi yaşamak aşkı
Senin olmadığın yerde başkalarıyla...
Güvenmek mi?
Kime güveneyim en güvendiğim böyle olduktan sonra...
Ölmek mi?
Duyu organlarımı, hayata benden önce küsen kalbimi;
Ayakta duramayacak kadar halsiz
Beyni algılayamayacak kadar akılsız
Haklı olsa da kollanamayacak kadar sahipsiz...
Bu bedeni gömseler toprağa ne çıkar!
Kabullenir mi toprağın taşlı yüzü
Ölümü bile hak ettirmedi bana
Aşkının yalancı yüzü...