Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Her zamanki gibi inceden ve derinden...
İlahi tarzı çok güzel ....
Kutlarım Azizim
Çok güzel dizelerdi.
Tebrik ediyorum.
Benim derdim herkesten çok diyor şiirin gönlü.
Yanan ben
İçindeki ateş kim?..
Aşkın kemendi sarmış
Bu aşkın ateşinden beter bu hali ateş mi yakan.
Yüreğinize sağlık
En derin sevgi muhabbet ve selamlarımla
Usta kaleminizden güzel bir şiir okudum. Selam ve saygılarımla...
Tebrikler değerl, hocam.
...
Ne latif kelama getirmiş kâmil olan , kamil insanı...
Herkes ne mana çıkarıyor bilemem , her harfi tevazu mürekkebiyle yazılmış gördüm.
Ve fakat derin saygı ve hürmetten başka laf edecek kadar da yüce değil kalemim.
Ömrünüze bereket Bedri Bey,
Boy aynası gibi şiirleriniz...
Sayın abim, kıymetli üstadım, yine usta kaleminizden her satırı ayrı güzellikte ve her dörtlük ayrı lezzette ,şu gibi akıcı harika bir şiir okudum. Sevgisiz gönül çorak bir toprağa benzer. Bütün beşeri aşklar gücünü ilahi aşktan almaktadır. Seven, aşkı zirveye ulaştığı anda aşktaki ulviyeti hissederek anlamlarına bilir. Yaratanı sevmeden yaratılanı sevemez insan. Sadece anlamlandırabilir. Kaleminiz var olsun. Selam ve dua ile
Aşkı bilen gönüller için hayat aşkın tatlı bir şerbetidir,
Aşk taşıyan gönüller ayağına diken batsa da bunu zevk eder,
Aşkın rengi sevebilmektir,
Aşksız gönüller kuru bir çöle benzer,
Aşk her türlü iletişimin gönülden gönüle en kolay adresidir,
Aşk bütün mevcudatın var oluş hikayesidir.
Bu anlam dolu şiirinizden dolayı Usta Şairimizi, Üstadımızı kalbi muhabbetlerim ile selamlıyorum,
Sağlık ve afiyet dileklerimle,
En içten selam ve saygılarımla.
Aşk;
Ademoğluna verilmiş en nezih, en güçlü duygudur,
O duygu ki;
İncedir, narindir...
Korunmaya, "zırha" ihtiyacı vardır...
O duygu ki;
Yer, zaman ve mesafe üstüdür,
Ulaşamayacağı mevzi yoktur,
Kalpten kalbe
Ruhtan ruha...
İşte şair de "en kıymetli kabukla"
Sedeften bir zırhla sarıyor, sarmalıyor
Aşkı adeta içimize zerk ediyor,
Yaşatıyor o hissi...
Oldukça etkili, şık bir şiirdi... Tebrikler Bedri Bey...
Sadef değil, incinin ta kendisi
Tâhir olan, mecrânın efendisi
Âli olmak, haddimiz olmaz bizim
Biz de olduk,Tâhirin tiryâkîsi
Yazan olursa, okuyanın fevkinde
Okuyan olur, yazanın, derkinde
Yorum yapan, yoran olur, besbelli
Ali şair değil, şair olma, hevesinde
Tebrikler muhterem abim. Allah cc kaleminize zeval vermesin, sağlık ve afiyet versin inşallah
Sayın ADAKLI, değerli şair, sevgili ustam, hakikaten siz Allah’ın Lütfu bir şairsiniz… Bir şiirde KARACAOĞLAN ötekinde Necip Fazıl ve bu şiirde Ahmet KUTSİ TECER'i gölgede bırakacak kadar titiz, anlam yüklü müthiş bir eser daha bırakmışsınız. Daha önce yazmıştım, bu platforma "ŞAİR" ünvanını hakedecek çok azımız var bu platforma… Sizi okurken hem gıpta hem de seviniyorum…. BEYAN USATLIĞI sizde somutlaşıyor; duygu, mana ve ahenk müthiş bir atmosfer oluşturuyor. Şiirlerinizi okurken görünmez bir el müzik çalıyor şiirinizle uyumlu bir tempoda. Siz tanıdığıma bahtiyarım ve bu müthiş eserleri bizimle paylaştığınız için binlerce teşekkürler…
"Kalplerden kalplere akarak gelen
Bir beyan ustası sevdayı bilen
Ferhat’a şevk vermiş dağları delen
Dağına göre kar bakarak gelir." Şiir Budur….
Sizi tanıdığım için kendimi bahtiyar addediyor, huzurunuzda saygıyla eğiliyorum. İYİ Kİ VARSIN BEDRİ TAHİR ADAKLI!!!
Bu şiir ile ilgili 12 tane yorum bulunmakta