Aşkın Ortasında Hüseyin(tasavvuf)

Ey Hüseyin senki Allah'ın aslanının evladıydın,
Susuzluk koyar mı sana?
Verirsin başını Yaradana,
Koca çölü suladın da kanınla kanmadı kâfir suya.

Fırat çağırsa ne yazar,
Aşk çağırdı seni, susarak yürüdün.
Bir yudum için değil bu duruş,
Bir ümmetin onuru için yere düştün.

Zülfikâr suskundu o gün,
Ama her suskunluk bir sır taşır.
Adaletin dili kınında bekledi,
Sen feryat ettin: “Zulme rıza, zulümdür!”

Muhammed’in öpüp kokladığı emanettin sen,
Ve senin canından fışkıran o kızıl nehir,
Zalimin sarayını değil,
Aşkın haritasını çizdi gönüllere.

Ey Ali’nin oğlusun, Zülfikâr’ın özüsün,
Secdede eğilen değil, secdeye doğrultulan başsın.
Senin düşüşün yok oluştan değil,
Sonsuzluğa açılan bir kapıdır.

Zeyneb sabır oldu arkan sıra,
Gözyaşını değil, direnişi taşıdı her kelamına.
Bir kadın sustuğu yerden haykırdı,
Bir ümmeti uykudan kaldırdı.

Ve Zeynelabidin...
Zincir zincir dua oldu dilinde.
Her yara bir ümmete sadaka,
Her secde, kanla yıkanmış bir berat.

Gök indi o gün toprağa,
Toprak secdeye vardı kana.
Kerbelâ sadece bir kıyam değil,
Aşkın kıyametidir, ey gönül, unutma.