acısını ayrılığın asıl sen çektin
kararsızlığa mahkumdun karar anında
ya dinmeyecekti kahkahan yada hiç gülmeyecektin
yalnız pişmanlık kar kalacaktı yanında
konuşmak dahi haramdı sana, kaldı ki haykırmak
susmak zorundaydın,sustun...
sükutun depremdi ve altından bir kalp kırmak
oysa dile gelmeliydi satır, sarsıldığında sütun
anlayanın da olamazdı ki senin
idam sehpasındakini kim teselli edebilir ki
kim bilebilir ki atese yepyeni bi isim koymuştur tenin
ve yalnızca o isme eklenen bi isimden fiil yapma eki
neylersin vuslatın değil firakın sebebidir gurur
ve hiç sade bir dil değildir hüzündeki
ve hiç batmaz, kağıt bir kayık gibi, suyun yüzünde durur
ama muammayı tercüme eden bir bulantıdır suyun yüzündeki
anlaşılmak istediğin halde anlatamazsın işte
anladığın halde belli edemezsin sonra
yüzüne bir tokat daha çarpar her geri dönen serzenişte
seni çok seviyorum aşkımmm demek istersin bağıra bağıra
diyemezsin korkarsın çünkü her söz reddedilebilir
utanırsın üstelik nefessiz kalma ihtimalin de var
ama aşk bütün bu duyguların bütünü değil midir
bildiğim kadarıyla o yüzden yalnız kalbe sığar...
Kayıt Tarihi : 28.12.2006 15:37:00





© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.

Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!