Aşk Ve Ben... Şiiri - Sait Yalçın

Ben aşkın peşinden koştukça her an,
Aşk; gün-be gün benden uzaklaşıyor.
Yalnızlık canıma yettiği zaman,
Ölüm sessizliği hep yaklaşıyor...

Koskoca bir ömrü aşka adadım,
Kim yüzüme gülse, benimdir sandım,
Böylesi hayattan bıktım,usandım,
Çıktığım yokuşlar hep dikleşiyor...

Yüzüm gülse bile, içim kan ağlar,
Aşkla aramızda denizler, dağlar,
Emekler boş çıktı, virandır bağlar,
Sevdiğim güzeller na-mertleşiyor...

Bir temmuz akşamı güneş batıyor,
Odama yalnızlık aksi düşüyor,
Kime aşkım desem hep kaş çatıyor,
Hayaller kapımda hep bekleşiyor...

Hekimler derdime çare olmuyor,
Pınarlar kurumuş, kabım dolmuyor,
Neden akıllısı beni bulmuyor?
Gönlümü açtığım hep zıtlaşıyor...

Ne yemek, ne içmek zevk verir oldu,
Ben dertten kaçtıkça, dert beni buldu,
Gönül verdiklerim bir-bir kayboldu,
Bu hayat oyunu çirkeftleşiyor....

Aşık Oğuzhanım sonum yakındır,
Mısra mısra zülfü-yare dokundur,
Çaresi yok, bulacağın sukundur,
Duvarın, penceren sessizleşiyor...