Aşk Öyküsü 12 (Elveda)

Çıktığım yollarda, hasret rüzgârların esiyor şimdi…
Oysa ne güzel bir hikâyeydi bizimkisi
Karşıdan çıktığımda bindiğim kirli İETT otobüsünün
Viran koltuğunda, sana kavuşma ümidiyle
Dalıyordum yalnız senin olduğun rüyalarıma
Dünya önemsizdi bu anlarda,
Geçmiş, gelecek ne varsa aklımda
Hepsi toplanıyor koca bir yumak oluyordu etrafında
Yaşam adına ne varsa, sevda adına ne duydumsa
Sende toplanmış, ortaya Muhsin Ertuğrul ile Afife Jalenin
Ortaya koyduğu eski, muhteşem bir eser çıkmıştı
Sahne gerisindeki rejisör ve koltuklarına oturup bizi seyreden
Seyirciler çılgına dönmüş, avuçlarını patlatarak alkışlıyorlardı.
Dedim ya bir tek sen bir tek ben vardım rüyalarımda…
Sırt üstü düştüğüm ranzamdan, uyandığımda
Sen benim sana özlemle yanan kahrolası, Allahın cezası
Yüreğime sapladığın ateşten sıcak, buzdan soğuk ihanet
Kamasıyla, beni öldürmüş, yaşarken mezara sokmuştun.
Soruyorum şimdi sana ne istedin serçe misali dev yüreğimden…
İsyanı basıyorum artık sana da, Leyla’ya da, arkadaşınız olacak
Aslı hanımla, Şirin hanıma
Kurşun sıkıyorum sözlerinize, yitik rüyalarınıza
Bu son sözüm hepinize artık elveda elveda…

28.02.2006 saat:21.50