Aşk Kanat Takarmış İnsana

aşk kanat takarmış insana
sevince gencelirmiş adam
sevdik deliler gibi durduraksız
sevdik insanları dünyayı sevdik memleketi ve kavgamızı
yorulmadık ya hanidir kırıktır kanadımız
aşka geç kaldığımız ondandır

bir hüzün bulutu dolanır durur tepemizde
şarkısı duyulmuyor hayatın
ayrılıklar yağlı bir kement boynumuzda
kahreden zehri akar içimize zamansız ayrılıkların
hazan vaktidir şimdi
kirpiklerimizin ıslandığı ondandır

bir yosmaya dönmüş hayallerimiz
hoyrat ellerde kurur ha kurur
ne vardıysa erdem bellediğimiz
yeteneksiz şairlere mısra olur
sükut eder söz zaman durur
yüzümüzün kızardığı ondandır

çalınmış bizim yarınlarımız
varmıyor gecelerimiz sabaha
göz gözü görmez ışıksızdır mekanımız
bahçemizi ayrıkotları sarmada
ömrümüzün baharı ölgün gibidir
çiçeklerimizin açmadığı ondandır

yakılmış bütün kitaplarımız
karartma gecelerine tutsak uyur çocuklarımız
çürümüş bu kent deniz bile mavi değil
leş gibi kükürt kokuyor hava solumak mümkün değil
kurtlara emanet edilmiş kuzularımız
ellerimizin titrediği ondandır

sefil bir zillet karanlığı çökmüş üstümüze
uyuşturulmuş beyinler tarlasında yalnız kalmışız
gözler kör sağır edilmiş vicdanlar
tuz basılmışcasına acır yaralarımız
yanar bağrımız yüreğimiz kanar
çığlık çığlığa feryadımız ondandır

umuda sarılmak umutsuzluktur denir
umutsuz da yaşanmaz oysa
koyudur karanlık sabah yakınsa
hem aşk kanat takarmış insana
ateşe tutkun pervaneler gibiyiz
bir ömür yandığımız ondandır

aşığız yine inadına
inadına sevda inadına kavga
bak gülüm senyüzlü bir ay sıyrılıyor bulutlardan
bir çakım bir kıvılcım bir alaz
bütün çocuklarımız uyutulmuş olamaz
nice binyıl tükenmediğimiz ondandır