Aşk Hâlâ Seni Kokar Şiiri - Faruk Doğan 2

Kıyıda usulca esen rüzgâr,
Bir zamanlar saçlarını savururdu,
Şimdi yalnızca kokunu taşır bana,
Senin yokluğunda bile tenimle buluşan bir iz gibi.

Geceyi dinliyorum,
Sessizliği delip geçen her fısıltı sen,
Dalganın kıyıya dokunuşu kadar hafif,
Ama içime düşen her yankı kadar derin.

Rüzgâr konuşur yerine,
Adını taşır dudağımda eksik bir kelime gibi,
Her nefeste bir hatıra,
Her solukta biraz daha sen.

Ay, gecenin alnına düşerken
Yıldızlardan seni toplarım avuçlarıma,
Sensizliğin ortasında bile aşkı büyütürüm,
Kokunla ıslanmış rüzgâra sığınırım gizlice.

Kıyıda bir taş gibi dururum,
Zaman aşındırırken bile
Aklımda hep seninle yürüdüğüm o sabah,
İçimde hâlâ sıcak kalan parmak izlerin.

Bir dua gibi düşerim gecelere,
Rüzgârla birlikte adını ezberlerim,
Sevmek ne zamandı ne uzaklıktı,
Sadece bakışındı, kalbimi kıyıya vuran.

Seni en çok esmeyen rüzgârlarda ararım,
Sen yoksan bile,
Kıyıda usulca bir aşk hâlâ seni koklar.

Bir rüzgârın içinden geçerken,
Sana hiç dokunmadan
Yalnızca sevdim seni, ben,
Gecenin sessizliğinde kaybolan bir nefes gibi.

Karanlıkta ıslak bir iz bıraktın,
Kalbimin unutulmuş köşesinde,
Her sessizlikte adını duyarım,
Ölümsüz bir hüzünle sarılmış bedenimde.