Artık Her Mevsim Bahar Şiiri - Muhittin ...

Buğday çürüdükten sonra büyürmüş başak;
Demir harda dövülmezse, şekil alır mı?
Yalnızlığın renginden eğirdim kuşak;
Gönül darda sürünmezse, felâh kalır mı?
Buğday çürüdükten sonra büyürmüş başak.

Varsın bahçem, zakkum çiçekleriyle süslensin;
Papatya yerine, ayaklarımı ısırganlar dalasın.
İncirkuşları sussun, yarasalar seslensin;
Türkü yerine, yarama acı tütünler basılsın;
Varsın bahçem, zakkum çiçekleriyle süslensin.

Yokluğun, hastanın sabahı beklemesi kadar değil;
Yaralı bir serçenin cik! deyip geçmesi kadar koyuyor.
Eğil de topla kalbimin cam kırıklarını, ah bir eğil!
Hasretlik bağrımı değil; takvimler zamanı oyuyor.
Yokluğun, hastanın sabahı beklemesi kadar değil.

Hüznün kollarında, kıyameti bekleyen ilk ben miyim?
Malihulyama gulyabaniler çökse ne yazar?
Komalık sevdasına, kahırlanan son ten miyim?
Habis bir tümör gibi, neşter vuruldukça azar.
Hüznün kollarında, kıyameti bekleyen ilk ben miyim?

Şimdi, tarih kadar eskisin; güneş kadar da uzak.
Mumyalı kalbin, cilalı taş devrinde kalmış olmalı;
Karşımda ne Ebrehe’nin filleri, ne belirsiz bir tuzak;
Ebabiller mecnunu, sahralardan almış olmalı;
Şimdi, tarih kadar eskisin; güneş kadar da uzak.

Artık her mevsim bahar, ümitler dallarda saklı;
Nura müştak güvercinlerime ay ışığı yeter.
Yokluğun bir güve gibi kemirse de aklı;
Kıymet bilmez duruşun, bil ki ölümden beter.
Artık her mevsim bahar, ümitler dallarda saklı.

04.04.2009