Artık çare değil ağlamak gecen yıllara

Yalnız dolaşırım üzgün sokaklarda
Terk etti sevdiklerim hepsi bir anda
Şaşırdım ne yapayım yalnız başıma
Artık çare değil ağlamak gecen yıllara

Gelirim evime çalarım kapıyı
Ses çıkmaz açan yok kitli kapılar
Kahrederim yaşamaya ararım sevdiklerimi
Hüzünle geçti yaşadığım bunca günlerim

Arıyorum odalarda yavrularımın hayalini
Açılırdı kapılar boynuma sararlardı kollarını
Öperlerdi doyasıya bırakmazlardı beni
Çıkar otururlardı omuzuma çekerlerdi saclarımı

Aşkımın merhametli kalbini özledim öpüşüyle
Sarardı kollarına sanki bir ana şefkatiyle
Üzmezdi beni katlandık namert yoksulluğa
Sonunda çekip gitti yavrularımla birlikte

Vasıf’ım yalnız kaldım koskoca evde
Köşeler hatırlatır geçmişi yine de
Pişmanım yaptığım acımazız zulümlere
Bekliyorum sevdiklerimi bu yoksul köhne evde

VASIF TEMEL ÇOBANOĞLU
15.1.1990 PAZARTESİ