Anne ben ömrümde iki defa yıkıldım

Paysız hüzün dolu duyguların sarmalıda
Bom boş âleme sensiz ilk adımlarım anne
Senden sonra,
Düştüğümde elimden tutanım olmayacak
Ürkek ve korkaklık duyguları sarıyor yüreğimi
Güvenerek kollarına sığınabileceğim kimsem yok
Hayatı ve çevremdekileri
Yeniden tanımlayıp yazacağım anne

O akşam yanındaydım
Köz gibi yanan ellerin elimdeydi
Ömrüm ağacından
Gözyaşlarımla
Bir yaprağın daha düşeceğini hissettim
Son bakışlarımızdı o akşam
İnanmak istemedim senin sessizce gideceğine
Çünkü bu güne kadar beraberdik
Yeni doğmuş bebek gibi merhametine muhtaç kaldım
Çünkü alışkındım sana
Biz sevdiklerini bırakıp uçtun sonsuzluğa
Hafızamda hayallerin kaldı yalnızca o tesellim
Sevgini yüreğimde yaşatacağım
Yaradan’ımızın emri her canlı tadacak ölümü
Dalında yeşeren yapraklar gibi
Baharda açan çiçekler gibi
Bir, bir solup düşeceğiz anne

Her aklıma geldiğinde
İçim parçalanırcasına
Acılar içinde ah çekeceğim
Başımı yastığa koyduğumda
Bildiğim tüm duaları okuyup
Sen ve geçmişlerimin ruhuna bağışlayacağım
Allah’ım seni ve babamı
Geçmiş neslimi nurlarıyla nurlandırsın annem

Yastığımın kenarına
Gözlerimden birkaç damla yaş düşer sessizce
Özlemin var içimde
İçten içe yanan yüreğimde
Hiçbir kul yıkamadı yıkamaz beni
Ben ömrümde iki defa yıkıldım anne
Biri babam,
Birinde sen gidince
Viraneye döndü benliğim
Baykuşlara yuva olacak yüreğim
Çaresizim çaresiz kaldım annem

Kime anne derim kim tutar gönlümdeki yerini
Candan gerçek sevgini kimde bulurum
Yalnızlığın cenderesinde eziliyorum
Senin benzerini sesinin tınını kimlerden duyarım
Bana kim seslenir dünyada duyduğum en güzel sesle
Kulağımda çınlayan sesine nasıl ses vereyim
Doğan güneşte bile senin sıcaklığını bulamam
Yüreğimde volkan patladı yanıyorum
Ulu dağların karı sel olsa söndüremez yangınımı
Sevginin en yücesinden mahrum kaldım
Yokluğun yüreğimde sonsuz acı bıraktı annem

Anneler özlenip hasretle yâd edilmez mi?
Hasret alev, alev yakmaz mı yüreği
Korkuyorum sensizlikten
Senle kaldığımız konak sensiz
Gölgelerin gezinir,
Köşelerde duyarım ayak seslerini
Bu yaşımda bile senin nazlı bebeğindim
Yetimlik ha yedisinde ha yetmişinde
Bende yetmişimde yetim kaldım
Her doğan canlı er geç gidecek ama
Ananın babanın yokluğu
Evladın elini kolunu kırıyor annem

Beni kimlere bıraktın kimlere emanet ettin
Kalan günlerde gözlerimden yaşlar düşmese de
Gizliden gizliye kan ağlar yüreğim
Sensiz hayatım zor yaşam olacak kalan ömrümde
Mezarın başına gelir dualar ederim
Halini hatırını sorar
Gönlümdeki hasretini gidermek gibi bir şey bu işte
Hislerim iyi olduğun,
Mekânın cennet olsun annem

Sen gidince kimsem olmadığını anladım
Kime anne diyeyim kime nazlanayım
Kim anlar hüzünlerimi gözlerimden
Senin gibi kim üzülür boyun bükmüş halime
Kimin yüreği yanar senin yüreğin gibi
Uçup gittin sonsuzluğa
Candan karşılıksız sevenim benim
Yazgımız diye boyun büküyorum
Göz önümden ayrılıp gitmeni
Zorda olsa kabulleniyorum
Anası babası olmayanlar anlar
Ehli insan halinden annem

Bir son bahar mevsimi Ekim’in on beşinde
Daldan düşen yaprak gibi savrulup gittin
Hastahane koridorlarının karanlık köşelerinde
Umutla bekleyişlerimiz vardı
Çok şeyler anlattı o anlar duygularım yüreğime
Senin için dilimden
Hüzünlü kelimeler, döküldü beyaz sayfalara annem

Ölümünü duyunca kara bulutlar sardı beynimi
Kahrımdan kendimi dağlara salasım geldi o anda
Tüm yaşamı hayatı sevenlerimi
Her şeyimi geride bırakıp
Bir uçurumun kenarından
Ruhsuz kalmış bedenimi
Sonsuzluğa bırakasım geldi annem

Bu hayat ne olursa olsun yine de yaşanacak
Ömrümüz yaşam denen yolda
Biz ve bizden sonrakilerde gelip gidecek
Zaman gelince dalımızdan kopacağız
Ve karılacağız kara topraklara annem

Henüz haftası yokluğunun
Hasretin acısıyla kahroluyorum
Dağlar sanki üzerime, üzerime geliyor
Ne yapsam ’da
Yıkılıp enkazın altında kalmasam annem

Hayalimde kucağında rüyalara dalarım
Yavrum oğlum bitekçem diye
Pamuk ellerinle saclarımı okşuyorsun
Hançerlenip kanım fışkırsa damarlarımdan
Bedenim direnip darılmaz senin dönmene
Yalan dünya canı candan ayırmaya acımaz
Bir umut diye
Gece gündüz sokaklarda dolaşasım var annem

Düşürmem dilimden seninle babamın öyküsünü
Geçirdiğimiz yılların hatıralarını
Gözümde tütüyorsunuz anam senle babam
Kulağımda çınlıyor sesleriniz
Şimdi yalnız kaldım bu âlemde neyleyim
Babamla senle gecen yıllarca anılarım
Hayalimdeki siyah beyaz köşelerde yerini aldı
Yokluğunuzu kimse dolduramaz
Kollarını acık tut bir gün sana geleceğim annem

Vasıf’ım sensiz hayatı sakince yaşarım
Tüyüme dokunsalar inansınlar ki azarım
Esarete düşüp giyotine boyun uzatmam
Minnetim olmaz
Yaradan’dan başkasına annem

VASIF TEMEL ÇOBANOĞLU
15.10.2020 PERŞEMBE