Artık Bu Yaştan Sonra

Bu çelikleşmiş yılların ağır halkalarını taşırken omzumda,
Biri beni yanlış mı anladı diye kırk kere düşünmekten vazgeçtim artık,
Anlasın ya da anlamasın,
O karanlık labirentte kaybolan kendi sesidir,
Ben, rüzgârın savurduğu bir toz tanesi gibi,
Yoluma devam ediyorum sakin.

Küstü mü, suratını mı astı, içine mi kapandı
Merak etmek modası geçti,
Duvarlarını ördüyse eğer,
O duvarların ardında yalnız kendi gölgesiyle boğuşsun,
Bana gelince;
Gökyüzü kadar geniş, deniz kadar soğuk bir rahatlık sardı içimi,
Her kapının kendi anahtarı vardır,
Kilitli kalmayı seçen, çürüsün orada.

Konuşmak mı istemiyor, sözcüklerini zehirli dikenler gibi saklıyor mu?
Hiç mühim değil,
Zira benim dilim artık suskunluğun kudretini öğrendi,
Boş lafların çölünde susuzluktan kıvranmak yerine, kendi vahamda dinleniyorum,
Sessizliğin çığlığı, yapay nezaketlerin bütün yaldızını söker atar.

Artık tamamen çizgim bu;
Kırılmış camlar gibi keskin, beton gibi katı,
Kimsenin iç dünyasının harabelerinde gezintiye çıkmak niyetim yok,
Gereksiz ışıklar saçarak yolumu kaybetmekten usandım,
Kendi karanlığım aydınlığım oldu,
Sınırlarımı çizdim,
kan kırmızısı bir kalemle, yakar çiğneyeni.

Kafam kaldırmıyor artık oyunları,
Maskeleri, rolleri, piş pişlemeleri,
İnsan denen karmaşık yaratığı avutmak,
Tamir etmek, onarmak benim görevim değil,
Yorgunluğum dağlardan ağır,
Bir ömür sırtlanıp taşıdığım sahte sorumlulukların yükü,
Şimdi sırtımı dönüyorum beklentilere,
Yalnız kendi rüzgârımın sesini dinliyorum.

Yoruldum, evet,
Çelik halatlarım koptu, küller içinde kaldı sabrımın son kalesi,
Ama bu yorgunluk bir uyanışın habercisi,
Çürüyen her şeyi yakıp yıkmak için,
Küllerimden, bu sefer başkasına değil,
Kendi tahtımı kuracak bir titan gibi doğruluyorum,
Artık bu yaştan sonra modum
Yalnız, dik, ve kendi ateşimle yanan bir dağ gibiyim!