Arınma Vakti Şiiri - İrfan Görnü

Sen, Hayatımın en büyük afetiydin,
ardında nice yıkıntılar bırakan.
Varlığın bir rivayet hatıralarda,
dinleyeni kahreden.
Ne fayda, pismanlıklar sonrası
lanet getirsem o güne ?
Ben ki karanlık ruhunu güneş eyledim,
sayısız med cezirlere inat.
Ve sen , ömrümün törpüsü, şiir katili,
çürümüslüğünle tüm
yaşanmamışlıklarımın sebebi !
Neyledin böyle içimdeki
çocuğu, neyledin?
*
Az değil,
bir yarım ömür, kopardığın benden.
En sevdiğim güzergahları
tar û mar şehr-i hayatımın,
yol vermez harabeler...
İhanetin,
taş işçisi titizliğinde
işlenmiş mühür yüreğimde.
*
Sırtıma saplanmış bıçağın
derine iner her hatırada.
Hey-heyli zamanlarının
buhran bulutlarından düşen
asit yağmurların,
eritti duygularımı
birer...birer.
*
Gençliğim,
``aşkın``ın dipsiz ve
karanlık kuyularında
yitip...gitti.
Yalnızlık sadık yârim şimdi.
Katran karası geceler,
kirlettiğin ruhumun arınma vakti.
*

Kaybettiğin pusulamı bulmuşum yine.
Rotam NİRVANA !
Ve ben yine de acımadan edemiyorum,
benden sonraki talihsize,
Allah kurtarsın !
``Amin`` seslerini duyuyormusun ?