Ardıç kuşları Şiiri - Emin Şahna

ARDIÇ KUŞLARI!
Bir ardıç kuşuyum hoşça ötüşen,
Kökü içindedir toprağa düşen,
Kabuğu yarıp ağaca dönüşen,
Yaşatırım; hiç ardıma bakmadan...

Gelir konar ardıçların dalına,
Tohumun yer alışkındır balına,
Çadır kurmak ne güzeldir yanına,
Özenle hayranım, ardıç kuşuna..

Gölgesine girip altında olsam,
Kara-kızıl meyvelerin toplasam,
Kuş gibi yiyerek ortaklık kursam!
Aynı ırktan olsam, ona sarılsam...

Konak ondan, tekne ondan, saz ondan,
Su olsam köküne, tutar kolumdan,
Ardıçtan kuşundan oltu taşından!
İnsan eksik olmaz kutsal başından...

Doğanın verdiği bize ders midir?
Guguk kuşu bunla akraba mıdır?
Dışkıdan doğaya has, ilaç mıdır?
Katran, pekmez tadı ardıç kuşları...

Sabırla bekleşir düştüğü yerde,
Yağmur olur akardım yüreğinde..
Ilık nefesimi saklardım üzerinde,
Pisliğin nerede ardıç kuşları?

Böyle bir dönüşüm böyle bir evrim,
Ardıç çöllerde yaşamda devrim
Onu göğermiş dalıyla severim...
Ak-siyah ardıcın anası kuşlar...

Baharla birlikte sesin gürleştir,
Sıçtığın toprakta ardıç yeşerir,
Bu dönüşüm yoksa nesli tükenir,
Yaşamın döngüsü ardıç kuşları...