Arayışa Üvey Bakış... Sözün Bittiği Yer -17

Ne zaman başladığını hatırlayamadığı bu yolculuk
ve yanı başında duran karalanmış kağıtlar.
Sona geldiğinin haberini verir gibiydi.
İçi çok rahattı aynı zamanda.
Tıpkı en büyük davasını kazanmış bir avukat
ya da kalesini son damla kanına kadar savaşan bir kumandan gibi hissediyordu kendini.
Aklı ve vücudu bir çok yere gidip geldi.
Bazen durdu bazen koştu.
Düşünmemeyi başarabildiği anlar oldu.
Düşünebildiği anlar daha çoktu ama.
Hatırladı, kırıldı ve ağladı.
Aradı, anladı ve ağladı.
Ağladı, sevindi ve başardı.

Bir çocuk gibi hissetti kendini çoğu zaman.
Sürekli sorular soran etrafta.
Çoğu zaman alaycı cevaplar ve bazen de bıkkınlık dolu yakınmalarla hevesi kırılmaya çalışılan.
Ne olursa olsun vazgeçmedi sorular sormaktan,
anlam aramaktan, bulmaya çalışmaktan.
Ama şimdi elinde nur topu gibi duran koskoca bir cevap vardı.
Bu hikayenin sonu diye düşündü.
Ama sadece bu hikayenin sonu.
Biliyordu ki her biten hikaye yeni bir hikayenin başlangıcı.
Ve bu zincir kopmak bilmez.
Kopmamalı da aslında.
Bir şey aramanın sıkıntısını bir şey bulmakta giderdiğini düşünüyordu.
En azından aradı ve doğru olduğuna inandığı bir cevap buldu.
Şu anki tek sıkıntısı cevabın sarıp sarmalanamamış olmasıydı.
Ama ona anlam verecek insanoğlu çoktu sanırım.
Usta yazar Tolkien’in büyük yankılar uyandıran “Yüzükleri Efendisi” kitabında
bilge ve arif Gandalf’ın söylediği
“bizim belirleyeceğimiz tek şey bize verilen zamanda neler yapacağımız” sözü bir şeyler yapmak gerektiğinin habercisi.

Kendisi bulmuştu anlamı, her ne kadar da kelimelerle dokuyamasa da. Okuyucu bulacaktır ama bilinmelidir ki cevap satırların arasında.
Kolay gelsin dilekleriyle elveda ya hazırlandı.
Son bir söz her şeyi özetleyen.

Söz George Bernard Shaw’a ait;

“Yaşam benim için küçük bir mum değil.
O elimde tuttuğum muhteşem bir meşale gibi
ve onu gelecek nesillere geçirmeden önce olabildiğince çok
ışık saçmasını istiyorum.”