Aralık Duası Şiiri - Özlem Eren

Gün, günahı örter İstanbul,
Feryadım duyulurken semada,
Ortaköy’e sıkıştı bedenim
Soluğu soğuk bu aralık akşamında.
Yer susar, göğün susar
Duam ses olur inceden.
Gömülsün yağmurun, şehit babamın toprağına
Ezan sesleri çekilmeden.

Canımı yatırdım İstanbul senin koynuna.
Tarihe şan olmuş bir ölüm,
Yedi tepene şehit gelmiş bir yürekti o gün gömdüğüm.
Ama sesim can bulamaz oldu aralık aylarında.
Ne boynumu bükebildim
Ne de dizlerim değdi o günden sonra taşa toprağa.
Kandiller eğik görmedi gölgemi, göremez
Çünkü, şehit evladı dediler meçhul adıma.

Sana geldim şimdi İstanbul!
Avuç açtım göğüne.
Bir dua da ben astım boğaz köprün üstüne.
Sen ki Sultanahmet’e nur oldun,
Eyüp Sultan’a edilen duaları taç edip,
Üç kıtaya esen şehir değil,
Nicelerini estiren İstanbulsun!
Esirgeme şimdi yağmurunu
Kurumaya yüz tutmuş toprağından.
Salla eteklerini, ne olur?
Geliversin dumanlı bir bakış gözlerine.
Yağacaksan da yağ Edirnekapı şehitliğine.
Babamın, babaların üzerine.

Yırtılır perdeler karış karış.
Kokuna meftun her yürek
Benim duamı defalarca geçirir içinden.
Heybeli’den ney sesi duyulur,
Seni anlatan en güzel ilahi
Arşa çıkar,
Küçük avuçlarım yükseklerden unutulur.
Ama duam sende İstanbul,
Kız kulesi şahit titreyen ellerime.
Hadi salla eteklerini,
Dumanlı bir bakış düşsün gözlerine.
Yağacaksan da yağ artık Edirnekapı şehitliğine.
Kurumasın babamın toprağı.
Dermansız dizlerimi düşürme,
Adıma kara sürecek alçak yerlere.

Rahmetin düşmeye başladı avuçlarım içine.
Sen yağdın, babamın kuru toprağı ıslandı
Göçüyorsun İstanbul,
Bak, arş kızıla boyandı!
Şehitler sırtladı yedi tepeni,
Boğazdan döküldü dualar.
Gidenler gitti,
Hiddetine razı yürekler
Yine İstanbul’da değil, İstanbul’u yaşadı.