Arafta Kadınlar Şiiri - Mustafa Bulan

Din sanki indirilmiş kadınlara;
Kadınlar naçar, kaldılar arafta(!)
Hayatları boğuldu kurallara;
Kadınlar şaşkın, kaldılar arafta(!)

Dediler; “Yemek, çocuk… kadınlara…”
Benzemek olmaz Hatice Analara(!)
Yaşarken de ölüyken de mezara…
Kadınlar aciz, kaldılar arafta(!)

Hatice Ana hem yaptı ticaret,
Hem baktı çocuk, çok büyük cesaret,
Varlığını paylaşırken nihayet
Kadınlar fakir, kaldılar arafta(!)

Bakın peygamberin askerlerine;
Nesibe, Esma, Atiye, Safiye...
Savaşmak için gitse de cepheye
Kadınlar zayıf, kaldılar arafta(!)

Duyduk “Kızlar okumaz” seslerini;
Ancak hasta olunca kızı, eşi
Gözleri aradı bayan hekimi?
Kadınlar dertli, kaldılar arafta(!)

Kur’an der: Ey müminler! Ey İnsanlar!
Onlar ise anladı “Ey adamlar”,
Sonra kadınlara verdiler ayar;
Kadınlar suskun, kaldılar arafta(!)

Din, Kitap, kıble bir olduğu halde
Din uydurup anlattılar her yerde.
Adamlar giderken Adn Cennetine
Kadınlar mahsur, kaldılar A’râf’ta(!)

Uyduruk hikayeleri yazarken,
Nebi’ye herzeler isnat ederken,
Kadınları cehenneme yollarken;
Kadınlar bitkin, kaldılar A’râf’ta(!)

Dolaşırken cennetin katlarında
Huriler hep verilmiş adamlara(!)
Ancak Ruhi, Nuri yok kadınlara(!)
Kadınlar yalnız, kaldılar A’râf’ta(!)

Pendik/10.02.2018