Araf Şiiri - Atila Yalçınkaya

Her akşam hüzün sarar benliğimi bir gölge gibi,
Batar ümitlerim, gözden kaybolur akşamın kızıllığında.
Karanlık örterken günah ve sevaplarımı,
Yarının aydınlığına kavuşur muyum,
ümit ve korkusu doluşur yüreğime.

Her yeni gün, yeni bir doğuş neşesi verir ufkuma.
Canlanır sönmek üzre olan ümit ocaklarım,
Kaynar heyecanlarım, yeni bir günün sevdasına,
Günler ve geceler bu minvaldedir gönül yurdumda.
Ne karanlık ürpertir beni, nede mezar loşluğu,
Ne aydınlık şımartır beni, nede Araf boşluğu.
22.05.2025