Aptal Cesareti Şiiri - Deniz Gece Mavisi

Bazen yorgun oluyor insan,
Yaşanmışlıklar batıyor ciğerlerine.
Yutkunup susuyor,
Sözler boğazında düğümleniyor.

Bazen küs oluyor insan,
Hayattan elini eteğini çekmişçesine,
Sanki bir yumru boğazında kalmış gibi,
Nefes almak bile ağır geliyor.

Bazen umutsuz oluyor insan,
Koca koca kayalar devrilmiş gibi üzerine,
Altından çıkamıyor.
Omuzları yükleri taşıyamıyor,
Eziliyor, tükeniyor.

Bazen de kızgın oluyor insan,
Kendi eline,
Dilinde yankılanan sözlerine,
Kendi yüreğine öfkeleniyor.

Peki ya sen?
İşte o anlarda bile,
Seni sevmeye ısrarla devam eden bir kadına nasıl kıydın?
Bana anlat.
Gözleriyle bile seni aldatmayan,
O kadını nasıl yarı yolda bıraktın?
Öğret bana vicdansız olmayı.

Sahi, ben "Seni seviyorum" deyip gözlerine bakarken,
Sen o gözlere nasıl baktın?
Ya ellerini tutarken,
Hiç mi yanmadı ellerin?
Yastığa başını koyduğunda,
Vicdanın hiç mi kanamadı?
Sol yanın hiç mi sızlamadı?

Ben mi kördüm,
Yoksa sen mi nankör?
Benimle kurduğun hayalleri,
Başkalarıyla yaşayacak kadar nasıl değiştin sen?

Şimdi içimdeki nefretim,
Aç kurtlar gibi haykırıyor,
Ama ben susmak zorunda kalıyorum.
Elimle dudaklarımı sıkıp,
Dilimi susturuyorum.
Bunun acısını bilemezsin sen.

Sen hiç yastık altında ağladın mı?
Hiç gözlerin kan çanağına döndüğünde,
"İyiyim ben, merak etme" diyerek
Kendini kandırdın mı?

O "yapmaz" dediğim herkes yaparken,
Bir adama güvenmek, aptal cesareti olsa gerek.
Kendime edecek söz bulamıyorum artık.
Küfürlerimin miadı doldu.
Ellerime kırıl,
Gözlerime kör ol!
Yüreğime dur diyemiyorum ki...
Allah’ım, bu nasıl bir acı?
Kaderimi silip yeniden yazamıyorum ki...
03.12.2024 16:05