Annemin İntiharı Şiiri - Huban Asena Özkan

Yıl 1978 günlerden Salı,
Elbistan’da kaldı, bir çocuk aklı
Bir hikayesi vardı, yürek dağlayan
Anlatsam mı dostlar, annemin intiharı.
Kucağında bebeği, geldi Ceyhan yanına
Geçti elma ağaçları, vardı suyun gözüne
Bir ışıldayan suya baktı, bir bebeğin yüzüne
Hadi dedi, meleğim gidelim gökyüzüne
Kararını vermişti, bu dünya onlara dar
Kaynana, kayınbaba bir de kocası olacak hıyar
Eziyetin alası, çekti kahır demeden
Kocasının son yaptığı, yüreğe işlemeden
Rahat mı durur, şu Maraş’ın erkeği
Eve gelince eşkıya, dışarda süt dökmüş kedi
Oya işler kadın, süt parası bebeğe
Bakmaz deyus evine, umurunda mı evladı
Tak etmişti canına, dönmez baba evine
Tek çaresi vardı, gitti Ceyhan gözüne
Fark etti bir komşusu, eyvah bu kadın deli
Koştu yetişti, atacaktı kendini
Etme Emine dedi, bak şu bebeğin yüzüne
Kendinden vazgeçtin, bu masumun suçu ne
Bir hesabı kaldı, annemin Elbistan’da
Kucağında Asena, döndü gitti komşuya
Ahtım olsun annem, sözüm var sana
Bir gün elbet ben gideceğim
Ceyhan gözü denen, o uğursuz ırmağa
Yarım kalan hesabın sorulacak, gam etme sen kendine.
Şükür ki hayattasın, sen benim can parçamsın
Başımın tacı, gönlümün sultanısın
Rabbim senin yokluğunu bana asla yaşatmasın.
Tatlı canım versem bir damla sütün etmem
Helal et sen kızına hakkını ödeyemem

Huban Asena Özkan