Anne Şiiri - Ozan İlbey

Anne,
Kalbim, bir ruhun güzelliğine değdi,
Kolu kanadı kırık bir kuştu o;
Yaşıyordu,
"Yaşayabildiğim kadar..." diyordu.
Nefes oldu bu günümü yarınıma.
Anne, ben onu görmeden sevdim,
Dualarımda ona bir yer açıldı artık.
Tüm yaralarını sarıp sarmalasam,
Korkmam artık kimsenin vefasızlığından.
Bir mumun aleviyle tutuştu düşüncelerim,
Neresinden tutsam yarım kalıyor her şey.
Duygularım, yanıp sönen bir kader yazgısı.
Anne,
Gözyaşlarımda bir yetimliğin izi,
Sesimde titreyen, unutulmuş bir sızı.
Ellerim uzansa boşluğun ardına,
Bir dua olur adına, sonsuz yarına.
Var ile yok arasında gidip geliyor özlemi,
Uzaklığı yakın ediyor hasreti.
Bir rüzgâr taşır adını yıldızlara,
Karanlık aydınlanır baktığım rüyalara.
Her nefesimde sen varsın, seninle varım,
Anne, sen bu kalbin en derin yarısın.
O,
Gözlerime yaslanmış bir hüznün kıyısında,
Ses tellerimde titreyen bir sessizlik,
Ellerimde bir damla umut gibi.
Anne, ben onu görmeden sevdim.
Sana anlatıyorum, çünkü bilmeni isterim;
Yüreğimin onda nasıl kök saldığını.
Tutsam ellerinden, baksam gözlerine
Sevebilir mi yeniden?
Sesimde sakladığım adını,
Ruhunda duyabilir mi?