Araf Şiiri - Ozan İlbey

Bekleme uykularda, kalk uyan.
Yok, bu dünyada seninle yol alan,
Semaya uzanan ellerim, isteklerim kum gibi dağılan.
Bilirim, derdim kangrendir, yüreğim ne olur dayan.
Kuytu köşelerde kaldı gülüşüm, umudum ise çoktan kördüğüm.
Dünümde kaldıysa bugünüm,
Ben her gün doğumunda kimi gördüm.
Şansımın değerini bilemedim,
Yarına mahcup düşen gözlerim.
Zaman kadar gelip geçiciyim,
Yaradan’a kırgın değilim.
Prangaları yüreğime vurdum,
Umut içimde yer edineni unuttum.
Dünde kalınca yarını özler oldum,
İki dünya arasında yorgun ruhum.
Yaşamın, yaşantımın yok bir cemresi.
Sevemedim inan kimsesizliği.
Yarım kalmışlığın öyküsü gibi,
Çocukluğumun suskun bekleyişi.
Dört mevsimde yaşadım kışı.
Gün geceye kavuşuyor, sevmem vedaları.
Kendine iyi bak demek yeterdi belki gidişine.