Anne Şiiri - Evira Ayaz

Çok uzaklardan geliyorum anne
Üstümde geçmişten kalma bir çocukluk
Ellerini aradım bütün boşluklarda
Ve en sonunda unuttuğum bir oyunda
Buldum seni
Bitiyorken ömür en ağır acıyla
Dik duruyorum karşısında hayatın
Cam kırıklarıyla dolu yüreğimi
Terk ediyorum anne

Sana yazdığım bütün mektuplar koynumda
Sımsıcak dursun dedim, sakladım
Şimdi de gidiyorum
Hiç ayrılığa yazmamışken
Bu defa yazılmayan bir ayrılığı
Alnıma kazınan acıya saklıyorum anne

Bir tutuyorum kendimi Afrika da açlıktan ölenlerle
Ya da hiç büyümeyen savaş çocuklarıyla
Hangisi olsam seversin beni biliyorum
Ama aşk olamıyorum anne
Körleşiyorum bu duyguda
Kanıyorum en uzun yolda bekleyişlerde
Düşlerimi silen yağmurlarla
Uzaklardan geliyorum anne

Son veriliyor acılarıma
Hayır hayır
Senden saklayamam anne
Son veriyorum acılarıma

Üşüyorum
Kapat pencereleri
Perdeleri çek üstüme
Duvarların beyazlığı ve gülüşün
Yeter bana
Geceler uzun bu mevsimde
Koynuna al beni anne sar sıcaklığına
Kokun sinsin üzerime
Uyuyalım, bu son gece…
Anne…