Bir Zamanlar Aşktım ( Yankısız Çığlıklar)

Çocuktum ben,

yamalı elbiselerimden dökülen yağmur taneleriyle büyürdü çiçekler.
zaman göz açıp kapayıncaya dek sürgün hayatımın tutsaklığında nefes alırdı.
papatyalar büyütürdüm küçük bahçemin güneşe açılan penceresinde
duvar diplerinde dururdu kırık oyuncaklarım
oyunlar oynardım onlarla
kiminin elleri olmazdı bazılarının bacakları
hayal etmeyi böyle öğrendim
sıvası dökülen boyasız duvarların gölgesinde elleri olmayan yürüyemeyen bir çocuktum…

Aşkı ben fark etmeden oyunlarıma aldılar
bu yeni oyuncağı tanımama fırsat vermediler
ama her oyunda en güzel oyuncak saydılar…
düşlerimi kilitledim bir gece vakti annemin sandığına
eski ve kırık oyuncaklarımı da
bir tek aşk kaldı geride bir tek o kaldı oyunlarımda…

dağlarda yaşardı özlemim
vurulan ama çığlığı duyulmayan kardelenlerle çoğalırdı öfkem
bir yanımda dilsizlik bir yanımda acıyla büyüdüm…

Papatyalarım duvar diplerinde tanıdık sonbaharlara yenik düşerken mevsimsel yalnızlıklara boyun eğdim…bütün nehirlerini taşıdım yeryüzünün
kavgalarım en çok bu yüzden yenik düştü hayata
ben yaşatmayı sevdim,yaşamayı değil…
unuttum bana verilen bu yaşamın anlamını
yaşamadan unuttum…
kırmızı rujlu,sisli sokakları ve olmayan ışıklarıyla bu büyük kentte kayboldum…

Oyuncaklarım eski bir masalda tek kahraman olurken
ben aşkı bu büyük kentte yitirdim…

Bir zamanlar Aşk’tım…