Anlamın Çöküşü Şiiri - Nuh Muaz Kapan

Bir gün gelir,
İsimler yankılanmaz artık odalarda.
Anılar soluklaşır, silinir izler,
Ve geçmiş, suskun bir duvar olur.

Sorular eksilir,
Cevaplar dağılır gözlerin içinde.
Ne bir gülüş kalır, ne bir izahat,
Yalnızca bakışlar… boşlukla karışır.

Unutmak bir ihanet değil,
Yorgun bir bedenin savunmasıdır.
Ve anlam…
Çoğu zaman en son terk eder bizi.

Bir kelime düşer zihinden,
Peşinden bir anı kayar,
Ve en sonunda,
İnsan, kendi içine susar.

Ama işte o an—
İçimizde, sustukça büyüyen bir ışık parlar:
Her şey unutulsa bile,
Hisseden bir şey hep kalır.