mavi gömleğin nasıl da yakışırdı
hep aynı noktada beklerdin
sonra ben gelirdim
el ele tutuşur, durağa yürürdük
boş koltuk pek olmazdı otobüste
ayakta gitmek zorunda kalırdık
koltuk demirinden tutunurken
ellerim üşümesin diye
önce kendin tutunur
tutunmamı söylerdin ellerine
iş yerinde
çaylarımız servise geldiğinde
önce bana, sonra kendine alır
ben içene kadar seyrederdin
ankara’da, ivedik caddesinde
demet evler kavşağında
bu kez ben bekliyorum
hiç gelemeyeceğini bile bile
haydi bir tanem artık gelsene
Hatice AkKayıt Tarihi : 1.8.2015 14:04:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Hikayesi:
Çocuklarımın babasına sevgili eşime. Mekanın cennet ruhun şadolsun.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!