Anılar Cehennemden Çıkıp Geliyor

hiç kimseyi koymadım senin yerine,
bir ağaç gövdesine, bir yastığa, boş bir bira şişesine sarılıyorum senin yerine,
ne zaman bitecek bu içimdeki, ne zaman gidecek kalbimi çeviren yangın yerine,
hangi gelecekte çıkaracak içimden beni, dindirecek içimdeki azap yerini.

burda duralım, biraz soluklanalım seni evine bırakmadan,
ama şu binanın önünden kaçalım, yakalamadan bizi ölüm, kaçıp gidelim bu semtten, şehirden,
boğazların ötesinde bir yere, belki bir devrin battığı yerden çıkar ve bir devri deviririz,
aşk için yaşayanları suistimal ederiz belki, birbirimiz için yaşamayı öğrendiğimizde.

her şey yine tuhaflaşmaya başlamışken, biz yabancılaşmaya yer vermemeliyiz bence munis bakışlım,
köşeyi dönünce ellerimizi ayırmamalıyız bence,
ben çoğu şeyi yanlış yaptım da, bir seni mi doğru bıraktım kar tanem sence?
alıştığım o güzelliğinden ve şefkatinden kapı dışarı edilirken, bir seni mi sağ bıraktım?

özür ya da elveda, ne denli bir değer taşırmış meğer,
öyle ya, bunları duymamak adına bir ordu diktin karşıma,
karşıma geçip, o güzel ve şefkatli sesinden uzak tuttun,
tuttun da bedenim çakılmışken yere, ruhum bir adım daha yaklaşmıştı ruhuna,
yaşadıklarım, yaşattırdıklarıma ne de yakışmıştı ama.

artık duralım, kaçmaya mecal kalmadı hapis kaldığım bedenimde,
evimize girelim, uyurken, uyanırken ellerimizi hiç bırakmayalım,
giderken, gelirken birbirimize korkmadan selam verelim,
sevelim, tüm korkuları yendikten sonra,
tüm şüphelere savaş açalım, ve sevelim birbirimizi zaferimizin ardından.