Anasız On Yıl Şiiri - Mehmet Postallı

Hasretinle geçti koskoca on yıl;
Bu kara toprağa gireli, anam.
Nasıl unuturum ben seni nasıl?
On senedir içim çıralı, anam.

Sensiz yaşamaya alışamadım
Yaşıyor olsam da, kalmadı tadım
Şehirde, yaylada seni aradım;
Bulunmaz gönlümün maralı anam.

Senin yaylan Ayvan, Gökoluk, Suna
Vardım baktım eller konmuş yurduna
Birdenbire gittin doymadım sana;
Yüreğim bu yüzden yaralı anam.

Takardın önlüğü, koyun sağardın
Bebeğini şelek yapar bağlardın
Bazlamayı sütyüzüyle yağlardın
Edepli, şefkatli, töreli anam.

Kokuların hası ana kokusu
Yoğun olur âşıkların duygusu
Sevgin emsalsizdi, sütün bengisu;
Hayat bu dünyada süreli anam.

Bitip tükenmiyor dünyanın derdi
Bu geçitten geçti namerdi, merdi
Bilemem, hangi kul murada erdi
Güzel günler benden aralı anam.

Böyle erken gitmek varmış kaderde
Can dayanmaz anam sendeki derde
Rabbim kavuştursun bizi mahşerde;
Ölüm, Mevla”mızın kuralı anam.

Mehmet Postallı / 13.01.2015