Anamdan Öğüt Şiiri - Necati Şimşek

Nerede başladı hayatım bilmem,
Ruh iken mi bedene düşüverdi.
Canlandı nereden, halk oldu beden,
Bak ana rahminde büyüyüverdi.

Yaşım bile yokken, daha karında,
Okunmaz yazılar derin alnımda,
Eş, dost kimse yokken yanı başımda,
Yeni bir hayata “doğ” deyiverdi.

Karanlıktan çıkınca aydınlığa,
Karıştım bilinmez kalabalığa,
Sıcacık ortamdan düşüp soğuğa,
Yarınlara temel atılıverdi.

Giydirip üstüme minik bir şeyler,
Kucaktan kucağa hep serüvenler,
Anamın ak sütü dudağa değer,
Sıcaklık içime işleyiverdi…

Başladı kaderde yazılan ömür,
Öğretmenim anam, öğretir sabır,
Aklım erdiğinde “işte şu kabir”,
“Beş metre kefenin var” deyiverdi…

Yaşadığın her an hatırla dünü,
Bu ömür bitecek ölüm dür sonu,
Gönüllere gir de yaşa bu günü,
Yarını bilmemek hak deyiverdi.

Bu yaşam fanidir sakın unutma,
İsyan yakışmaz hiç alın yazına,
Çok sevmek yakışır Allah kuluna,
Yaradan dan ötrü sev diyiverdi.

Yarın büyüyüp te adam olunca,
Kendince sevdiğin biri olunca,
Evlenip te çocukların olunca,
Onlara da öğüt ver deyiverdi.

Çok çalış tembellik yakışmaz kula,
Dürüstlük yakışır, insan oğluna,
Yalan ile sahip olma bir pula,
Doğrular yanına kar diyiverdi.

Nasılsa bitecek madem ki ömür,
Kefaretin olsun çektiğin kahır,
Yaptığın her bir şey yanına kalır,
Cennette çiçekler var diyiverdi…

Bu öğüdü oğul aksatmayasın,
Sakın ha, sakın ki kalp kırmayasın,
Ben seni yoğurdum, gönle mayasın,
Seni pişirecek kor diyiverdi…

07.09.2007
Necati ŞİMŞEK
Ankara