An Şiiri - Araz Yeken

Sen gecenin eşiğinde hayatı izlerken Ben her fırsatta ölüyorum.. Baktığın yerlere savurduğumda cesedimi Yüzümü kaldırım taşları okşuyor. Hıçkırarak ağlıyorum koynunda karanlığın Benim en aydın günlerim karanlık.. Sen susunca; sular susuyor, çiçekler soluyor. Sanki uzunca bir ninni söylemişsin de kainat uyuyor! Bakmadığın yerlerde oluyor gözyaşlarım yüzümün çukurlarına gömüyorum.. Bende birikiyor, bulutlardan boşalıyor yağmur.. Nasıl da kanmışım bilmiyorum... Mavi değilmiş denizler, Ve bitmezmiş yollar adımlarımız oldukça.. Bir yetimi kırılan hayalleri nasıl kanatır, bilir misin? Sen her elma deyişinde; Ben azraille karşılaşıyorum! Ve senin yıldızları söndürdüğün her an yığılıyorum hayatın kenarına. Kar anlığın oluyorum.. ansızın ölüyorum..