Gel-sen Şiiri - Araz Yeken

Sonu görünmüyor sensizliğimin…
Bir hoşça kal’ın ardından el sallayışın yok nicedir
Kaç mevsim geçti bilmiyorum
Bazen günleri bazen ayları ve çoğunlukla da yılları karıştırıyorum
Sanırım seni yolculadığım gündeyim hala…
Bir eylül gecesinde gelmiştin ve içimi ateşe verip gün doğumuna saniyeler kala gittin.
O zamandan beri bir ummanı söndürmeye çalışıyorum okyanus aşan gözyaşlarımla…
Sönmüyor bu yangın…
Dışarıya kar yağıyor içime ateş…
Ne gözlyaşlarım diniyor ne ateş sönüyor…
Ben hep gelişinle gidişinin rast geldiği bir eylül gecesinde; yaşıyorum(!)
Sade bir sessizlik bıraktın içimdeki hırçın deli çocuğa, uyuyor o zamandan beri…
Haykırsam… Duymuyorki.. Duymuyor…
Cançekişiyor binbir kabusun koynunda…
Sen gelsen ve alsan şu sessizliği bir üstümden..
Gelsen ve bozsan bu sessizlik dinletisini!
Sen… Bir Gel-sen…
Koca bir sensizlik bu ve sanırım sonu yok…