Ama yaşıyorlar mutlu olabilmek için

köyümün kokusunu bilirim
gece olduğunda bir başkadır esen rüzgarı
rüzgar güneşi taşır
dizlerimin dibinde yanar sönmez ateşi
yerlerde ayaklarına dolanan taş toprak demeden
çocuklar top oynardı mahallenin en düz yerinde
benim köyüm çocukluğumun geçtiği yerdir
komşular fakir...
insanlar aç...
ama yaşıyorlar mutlu olabilmek için
yarını görebilmek için
uyanıyorlar soğuk ve derin uykularından
her sabah
çığlık çığlığa bir horoz öterdi evin önünde
kediler toplanırdı avluda
mısır pişirir patlayana kadar yerdik
çünkü takvim temmuzu gösteriyordu
ama bir gün yırtılacaktı ağustos da
belki bir kağıttan uçak
belki de sobaya atılacaktı eylül
erik ağacının altında
yeşil ve kahverengi burukluğunda
uyumak istiyorum şimdi kuş sesleri eşliğinde...