Ama Hayat Şiiri - Muzaffer Sarıgül

uzun bir zemheri boyu o şarkıya yürüdüm
bir derbeder kapıydı hayat, eprimiş
kendime yalan bir maymuncuk edindim

aşk, o en uzun söylev
kekeme ve dilbaz
ve iri memelerinden emdiğim ayaz
ehli bir zemheriydi işte, kuşandım saçlarıma

mintanım ki rüzgarlar yorgunu yelken
deniz vurgunu aydı yüzüm
kestim bileklerimi yıldızlarla
kendime suskun bir kuş edindim

geceler karası ömrüme ilişen sesin
çok bilmiş gözlerin haylaz ve küs işte
tuttum bir tambur sesiyle söyledim seni
ama sen git en acemi intiharını dene
sen git bir şarkıyı öyle intizar eyle

hayat, uzun ve ağdalı bir nasihat
ve tanrıların o bozuk lehçesi
usta işi kırbaç izleri, sonsuz vaatler
incelikli bir düşü ayartmak kaldı
kilimlerin motiflerine yüz sürmenin sebatı
ve usta işi ölmek kaldı

yalçın bir sevdayı üşüten nedir
martı gülüşlü sarhoşlar tanrıyı kovaladıkça
her sokak bir düello töreniyle buluşur
meydanlar ki bir şeyler unuttuğumuz, bir şeyler umduğumuz
gülmenin kırışıklığını ağzımın bir yanına yığarak
ve ellerimi saçlarımla tanıştırıp
ayaklarımla evcilleştirip bütün sokakları
veremli bir kemanı kulağımın tozunda inleterek
bütün aşk acılarımı zimmetime geçirmişim

vakitsiz içilmiş bir şarap gibi devrik durup
hep bir eksiğine bozdurup yüreğimi
seyrek yaşayıp kalabalık ölmüşüm

dünyayı söyleyip kendimi dinleyerek
ardımda bir sardunya sesiyle
anonim bir türküyle geçerken kordon'u
rüzgarlar vokalistim olmuş
bütün limanlarda martılara düet tutmuşum

şimdi uzaklarda bir semaver sesi
ve çırılçıplak sen çiziyorum aklıma
nasıl anlatsam ikimizi
işte tuttum bu şiire bağışladım adını
bir tambur sesiyle söyledim seni
bu şehir bu yağmur adımızı ezberine alır
ve farz olur yazılması bu şiirin

biliyorum
bu yel bu şarkı bu dağlarla
o derbeder kapıyı intizar eyledim
hep yürüdüm o gizemli mısraya
kendime suskun bir kuş edindim