Alışıyor insan.
Aç kalmaya,
Parkasız, yırtık bir gömlekle dolaşmaya.
Yüz çizgili, saç dağınık ve beyaz,
Gözleri karanlığa gömülmüş, avurtları çökmüş,
Ve hep yalnız.
Öylede yaşar insan!
Sadece; Zifir karanlık bile olsa!
Bir sigara alevi kadar umut yetiyor yaşamaya...
Kayıt Tarihi : 1.2.2014 04:08:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!