Anzılha! Şiiri - Lokman Demir

Daha 15'indeydi Anzılha...
Daha 15'inde...
Gözleri ceylan, yüreği kuş ürkekliğinde
Güneş gülüşünde doğardı,
Daha küçüktü, hani çocuk derler ya öyle
Çocuktu Anzılha, çocuktuk!
Biz okuyacak, büyüyecektik
O öğretmen, ben doktor olacaktık
O gelin, ben viran olduk nasılsa...
Sahi bugün günlerden ne?
Kıyamet mi kopuyor? Kim söndürdü yıldızları Anzılha?
Kim boğdu ay'ı?
Hangi deniz yanıyor? Bu çöle inen küllerde ne?
Kim öldürürcesine ellerine kına yaktı?
Kim dağıttı saçlarını, gözlerinden gülüşleri kim çaldı Anzılha?
Daha 15'indeydi Anzılha, çocuktu, çocuktuk
Çocuktuk, çocuk büyütecek yaşta değildik
Şimdi kim dolduracak ellerimin boşluğunu
Kim bana geleceğe dair umutlar yeşertecek
Töre'mi bu katliam mı?
Ah Anzılha! Fırat'ım, toprağım, ekmeğim suyum,
Mavi gözlü, kara bahtlı esmer tenli yüreğim...
Dede dediklerimiz mi seni kendine eş
Toprağı yüreğime yar edecekti?
Gidişin dünyanın değildi, yüreğimin kıyametiydi...
Evet zaman geçti, unutuldu düğün, kına gecesi
Naz makamında türküler dökerdi gözleri derdi komşu kızları,
Ben anlardım, ellerimin arasında kaybolmayan benliğimde
Zılgıt seslerinde bir kıyamet, bir ölüm üşürdü aslında gözyaşlarında
Ben anlardımda, sen sadece ağlardın
Seni öldürdükleri yaşın kadar, bir ömür geçti
Yaşın, yaşım 30 olmuş, hala yüreğimde 15'imdeyim
Büyütemedim kendimi, senden kalma çocukluğum içimde...
Çok zaman oldu, 15'imde kalışım
15 yıl geçmiş ve ben hala 15'imdeyim Anzılha!
Çocukların olmuş, tam senin yaşında...
Gözlerinde gördüm, belin kırık
Zor yürüyor zaman,
Zor herşey çok zor Anzılha,
Yüzünü görmek, ellerini görmek
Tutamamak güvencin ürkekliğinde ellerini
Yüzünün ay vurmuş yanına dokunamamak
15 yıl geçmiş ta öldüğümüz günden beri
Büyümedim! Ben hala 15'imdeyim
Sen 15'indesin Anzılha...
Sahi mahşerde yaşayamadıklarımızdan çekilirmiyiz hesaba
Çocuk hüznüm Anzılha,
Büyüyemedik hiç!
Daha 15'indeyiz biz aslında...