Susmayı bilmelisin
Yeri gelince konuşmayıda
Sessizliği öğrenmelisin
Bazen bağırmayıda
Kalbin bülbül misali
susunca hayat güzel bana
konuşmasını bilemedim
yada kimseye dinletemedim
hep susmasını bildim
hep ağlamasını
susunca hayat güzel bana
Susuyorum
Bana söylediğin o sözlerden sonra
Susuyorum
Kaleme konuşmayı öğrettikten sonra
Okuyorum
Tıpkı Güneş gibisin ey yar
ulaşılmayacak kadar uzakta
gölge edecek kadar yakındasın
Tıpkı ay gibisin ey yar
bağrım yakacak kadar uzakta
Hiç değişmemişsin sen
Hiç değmemişsin yaslara
Sadece beni değiştirmişsin
Hiç değmemişsin akan yaşlara
En son gördüğüm gibisin
Hoşgeldin şu gönlüme
sefa verdin her günüme
cefa kaldı dünümde
ses verdin yüreğime
bir bir acıları unuttum
hoyrat geçiyor bu zamanda hayat
hemde bir hayli hoyrat
kar etmiyor artık yüreğime
ne şiir nede sanat
kor gönlümde kör meşakkat
Dünya kime ne verdi
Ellere acı verdi
Cefa dolu kaderim
Hep bana hüzün verdi
Çoktur dünyanın derdi
bir çiçek kopardım dalından
soluk yüzlü üzgün yanından
bir çiçek kokladım derinden
hüzün saçıyor hissettim gönülden
bir çiçek kopardım yüzü yüzüm gib soluk
ben kalbini istemiştim
sen hüznünü verdin bana
ben sevgini istemiştin
sen öfkeni verdin bana
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!