Cavidan,
Ben şuan anladım ki;
sensiz hangi toprağa ekilsem çiçeklenmiyor gövdem.
Bilsen nasıl susuz,
nasıl çoraktır gönlüm.
Çoğaltır içinde karanlıkları.
Hadi şimdi bir taş atalım şu dünyanın camına.
Hadi bir an olsun durup bekleyelim, kaçmayalım.
Yüzleşelim ne varsa içimizde sancıyan.
Söylesin bize dünyanın kaç bucak olduğunu.
Söylesin ki bilelim kiminle kavgaya tutuştuğumuzu.
Ey hakikât!
Bilirim acıdır, zordur seni taşımak
Bilirim hem dert hem devasın yüreklerde
Hadi bir avuç su serp şu yanan sinelerimize
Hadi çık ortaya ayan beyan
Ve söndür gönlümüzdeki nar-ı...
Çıktım evden
Yürüdüm, bir kaç adım geçtim
Renkli dükkanlar, evler
Taş döşeli yollar geçtim
Geldin ya leylaklar açtı gönlümde...
Bir bahar tazeliği gibiydin ömrümde...
Ümidimi yeşerten bir gonca güldün sen; şu kaskatı çehremde...
Lâl olmuş dilime bir devaydı bakışların... En cok kanayan yanıma bir merhemdin sinemde...
Evet
Gitti, gitmeyecekmiş gibi olan herkes
Biz onların nazarında sadece bir kenar süsü...
Şimdi ne yapsak da geçse gönlümüzün küsü?
Hangi bahane, hangi sebep soğutur içimizi
Sen gittiğinden beri ben
Direniyorum
Bu dökme çatının altında yaşama...
Bir bakış, bir işaret bekliyorum senden
Bu küflenmiş sevdamıza,
Kurşunlarla başladı tüm savaşlar,
Kanla ödendi bütün bedeller.
Oysa bir fikir, bir kalem yeterdi bazen
Masum çocukların yetimliğine engel olmaya...
Her Neyse
Her ne ise şu yaşamak denen hengameden artakalan,
Her ne ise hayatın bize içirdiği bu ölümsüzlük iksiri...
Aslında tüm bu olanlar
her neyseliğimizden ibaret bir kavganın temâşasıydı.
Kalbim,
Kaburga kemiklerimin arasında sıkıştığında,
Kaldım böylesi bir acıyla ben
Özlemek bu mu?
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!