Ali Cemre'yi seviyor. Şiiri - Cevat Çeştepe

‘İstemiyorum baharı getirirken hiç bir cemrenin havaya., suya .,toprağa düşmesini... Havada uçar., kaybolur... Suda boğulur... Toprağa düşerse dizleri kanar... İstemiyorum...’
...
Çocuk ., dalları tomurcuklardan çiçeklenmeye dönmüş ağacın gölgesinde ., başı annesinin dizlerinde., elindeki kitaba bakarken birden ayağa fırlar...
Yüzünde binlerce yeni açmış çiçeğin rengi ve sesinde yeni açmış her çiçeğin taptaze kokusu ile bağırmaya başlar...

---ANNEEEEE.., OKUMAYI ÖĞRENDİM BEN ... YAŞASINNNN.., OKUMAYI ÖĞRENDİMMM .... , OKUYABİLİYORUMMM ...!!!

Annesi şaşırmıştır... Çocuk (elindeki kitaba bakarak) aynı coşkuya devam eder...

--- BAK DİNLE .., SANA DA OKUYAYIM ANNE... ALİ CEMREYİ SEVİYOR... ALİ CEMRE’Yİ SEVİYORRR...!!!

Annesinin yüzündeki şaşkınlığın yerini oğluna belli etmemeye çalıştığı bir gülümseme alır...
Çocuk., elindeki kitabı annesinin kucağına bırakarak koşmaya başlar...
Annenin yüzündeki gülümseme ., oğlunun arkasından bakarken saklandığı yerden çıkmış ve sessiz bir kahkahaya dönüşmüştür...
Çünkü okuma kitabının açıkta olan sayfasında
“ALİ AYŞE'Yİ SEVİYOR" yazmaktadır...
. . ,

Ali koşmaktadır ...
Havalara sıçrar.,,
Küçük bir derenin içinden geçer., ayakları ıslanır.,
yerlerde taklalar atar...
Bir yandan da bağırmaya devam etmektedir...
‘ALİ CEMRE’Yİ SEVİYORRRR ’
Koşar ... Gökyüzüne doğru., denize doğru., koşar bereketli topraklar üzerinden...
Öğrendiğinin okumak değil yaşamak ., yaşamanın da sevmek demek olduğunu bilmeden..., koşar.., koşar ...
Cemre., Ali’nin yüreğine düşmüştür...
.