Uyuyakaldım; aşkının dudaklarını okuyan ninnisine.
Yazdım ismini içimdeki gökyüzünün has mavisine
Ve gözlerinse mecazlarım, mum ışığının manisine,
Hapseder mehtap belki bizi, bir akdeniz defnesine.
Duyuyor çığlıklarımı sesin kadar uzaktan bir âmâ.
Münih mi karanlık?
Yoksa sen mi yoksun?
Senden gerek her anlık,
Güneşim olur musun?
Bulur muyum seni,
Boya beni maviye, "Özlerim." der dem izlerin;
Seni çizdiğim hisleri gözlerinden izlerim.
Parıldarsa hislerimin gözlerimden izleri;
Güneşi çalıp deryadan gözlerim denizleri.
Bu siyah ki karanlığa dumanlar adayan,
Başka bir kadının nefesi ısıtıyor kalbimin kurak kışını
Sustuğum bu şiir karanlık bir aşkın kalbimden ırak ışını
Unutamıyorum asla beni başka tenlere bırakışını
Sarılacaksan yine kollarıma kalan ömrümün kır akışını.
Demiştim seni ilk gördüğümde "Keşke kalbine yad olsaydım!"
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!