Ali ., Ayşe'yi seviyor Şiiri - Cevat Çeş ...

Çocuk., dalları bahar renkleriyle çiçeklenmiş ağacın gölgesinde., sırtını vererek oturduğu duvardan elindeki kitapla birlikte ayağa kalkar…
Yüzünde binlerce yeni açmış çiçek ve sesinde her çiçeğin taze kokusu vardır...
Ve elindeki kitaba bakarak bağırır…
--- Anneeee, okumayı öğrendim ben artık ., yaşasınnn… Bak dinle sana da okuyayım..
Annesi pencereden dışarı ., oğlunun sesinin geldiği yere bakar… Onu göremez ama o yöne doğru gülümseyerek seslenir…
--- Oku oğlum..,dinliyorum…, Aferin benim oğluma .,hadi oku bakalım…
--- ali, ayşe’yi seviyor - ali, ayşe’yi seviyorrr- ali, ayşe’yi seviyorrrrrr …!!!
Ve koşmaya başlar… Yerlerde taklalar atar... Havalara sıçrar...
Küçük bir derenin içinde ayakları ıslanır… Koşmaya devam eder., denize doğru.,, gökyüzüne doğru., bereketli topraklar üzerinden….
Öğrendiğinin okumak değil yaşamak ve yaşamanın da sevmek olduğunun coşkusuyla...
Koşar ., koşar…
Ve çocuğun kainatı saran o coşkulu sesi., sırtını dayadığı duvara nakış gibi işlenir…
“
ALİ., AYŞE’Yİ SEVİYOR …”
. . .
Günler belki aylar ya da yıllar sonra namluya sürülen güçlü bir mermi., parmağın tetiğe dokunmasıyla hedefine aldığı o duvarı bir anda yıkar., yerle bir eder….
. ,
Bugün o duvarın yerinde bir enkaz vardır ve önünde de bir çocuk beklemektedir ...
O çocuk da okumayı öğrenecek., attığı sevgi çığlıkları da yeniden örülen bu duvar üstüne nakış gibi işlenecek ve sonra namluya gene bir mermi sürülecek ve parmak tetiğe dokunacaktır...
Tarih boyunca yaşanan budur.., bundan sonra yaşanacak olan da ...
Mermi namluya., parmak tetiğe berbat alışmıştır çünkü
.