Ali Şiiri - Huri Çalışkan

( bazı ruhlar gökyüzünde meşhurdur )

Ve...
sen gitmiştin,
kelebekler siyah kıyafetlere bürünmüşlerdi.
Kıtlık olmuştu baharın özünde...

Ve...
ilerleyen yıllarda
yağmur yoktu deli esen fırtınanın heybesinde.
Yağmursuz da,
ıslanıyormuş meğer insan.
Sessiz, sessiz.
Sıcak, kuru bir ıslaklık gibi...
Çocukların sesi yoktu sokaklarda.

Ve...
annem yine bekliyordu balkonda,
köşe başından dönmeni.
Saçı rüzgârda dağılsa da,
gözleri hep aynı yerdeydi.

Ben mi?
Rüyaların içinde
zaman zaman sarılıp hasret giderdiğim…
bazı zamanlarda
avaz avaz adını bağırdığım.
“Beni yine mi terk ettin, Ali?”
diye sustuğum.

Kardeş acısı çetin diyorlardı...
Ama çetini de yaşanıyormuşmuş meğer,
altı kız,
üç erkek kardeştik biz.
Üç erkek… gitti.
Kızlar kaldı.
Kırık dökük bir hikâyenin
ayakta kalan harfleri gibi.

Kimin umurunda ki?
Seni yakan acının bedeli,
ne hesapla ne tartıyla ölçülür.
Sen yine de gel rüyalarıma,
bağırsam da gel,
içimi kanaatsan da gel.

Hiçbir yere sığmayan adamdı oysa.
Gök yüzünü katlayıp
ceketinin cebine koymuş gibi…
gitmişti.
Ardında,
yalnızca yokluk değil,
en konuşkan misafiri bırakmıştı evimize:
sessizlik.

Sen öldüğünde,
susmayı öğretiyordu zaman.
Ama bu da neyin delici yanığıydı?
İçimi eriten…
boğazıma oturan…
çığlıklarımı yutkunmakta
zorlanıyordum Ali.

Kahve fincanı dudak izini arıyor hâlâ.
Oysa,
kırk yıl hatrı olan kahve,
sana kırk yılı bile yetiremedi.
Otuz beş…
daha yeni başlamış bir ömrü,
yarım bıraktı takvimler.

Bir gün,
birisinin ardından ölünmezmiş,
bunu öğrendim.

Ama yaşanmaz da, Ali…

Şimdi şiir diye
parça parça içimi döküyorum önüne.
Bunu sen al,
bir mendile sar.
Koy cebine.
Rüya olur belki.
Gece gelip yüzüme düşer.
Belki bir yerde
bir “abla” sesiyle
tekrar başlar…

02.06.2025