Aldandım Şiiri - Halil Kumcu

Aldandım, seni nasıl da aradım,
Çok uzak yollara düştüm, aldandım.
Dağlar, açma yaramı; perişanım.
Yalanlarına inanıp, aldandım.

Gülüşünde saklıymış sonbaharım,
Bir kuru güle bel bağlayıp yandım.
Söz verip de ben mi sözümden caydım?
Ne kadar da gafilmişim, aldandım.

Bazı bazı tutar kirpiklerim dem,
Deli tay gönlüme vurulur mu gem?
Aldandım bir sevdanın düşüne hem,
Gölgeni gerçek aşk sanıp aldandım.

Kahkaha maskeydi, altında hüzün,
Adını kalbime kazıdım, görün.
Nasılsa sarılır yaralar bir gün;
Boş yere kandım, boş yere aldandım.

Aramızda yollar, yabancı eller,
Talihsiz yazgıma gözyaşı ekler.
Benim gibi sevip sevilmeyenler,
Bir dokunuş, bir bakışa aldandım.

Avunmuyor gönül, kalan hep yanar,
Boğazımda düğüm, zehir lokmalar.
Geceler bitmiyor, içimde sızlar;
İmkânsız aşka tutuldum, aldandım.

Valla ben seni çok, hem de çok sevdim,
Ben seni bebeğim, senden çok sevdim.
Senden diye sensizliği de sevdim,
Günahsız bir aşkla sevdim, aldandım.

Bir vedayla sildiğin izin kaldı,
Her sözünde ayrı bir hüzün vardı.
Geçmeyen bu acı, zamanı sardı,
Bir umuda, bir hayale aldandım.

Yüreğine çok ağır geldi omzum,
Ben kırık dökük bir sevdayla durdum.
Her adımda sana doğru savruldum;
Bin tövbe, bin yemin bozdum, aldandım.

Önümde tütün kokan boş sokaklar;
Vah ki vah diyorum, anlayan anlar.
Hiç sevmedim kimseyi senin kadar;
Ben yine yanıldım, yine aldandım.

22 Ekim 2024 / Salı / Ankara