Aldanan Meczup Şiiri - Harun Göktaş

Parçalara ayrılmış olan özlemin öfkesi,
Dolambaçlı yılların kıyısındaydı.
Acılarına uğrardı bazen,
Güz vakitlerinde..

Tiryakisi değildi,
Ayak izlerine hapsolmuş olduğu zamanın.
Ne geriye gidebilme gücüne sahipti
Ne de bir adım öteye geçebilme takatine..
Öylece kalakalmıştı göğün altında.

‘Sevr ve hut’ melekleri, aklını karıştırmıştı.
Dünya bunların üzerinde olduğunu unutmuştu.
Bir çağrışımla uyandı.
Şaşkın ve çaresizdi...

Zulmetten kaba bir el uzandı;
Yangın eli..
İyicene kıstırıldı meczup.

Yörünge,
izlediği yolu kaybetmiş.
Günlerin batımı,
Diğer günlerin habercisi değilmiş artık.
Kaçmak nafile,
Vakit doldu amansız..

Yetişemedi,
çektiği ah’ların hızına...

Öldü!
Işık hızına yetişme çabasında olan,
öldü!