Albatrosun kalbindeki mavi

Albatrosun Kalbindeki Mavi

Yıllar yıllar önce, denize kıyısı olan, fakir ama gülüşlerle süslenmiş küçük bir şehir varmış. Bu şehirde neşe, sokak lambaları gibi geceleri aydınlatır, sevgi ise rüzgarla savrulan çiçekler gibi her yana dağılırmış. O şehirde her şey küçükmüş ama her şey sıcacıktı: evler küçücük, sofralar sade ama içlerindeki mutluluk büyük ve berrakmış.

Bir gün, gökyüzünün derin maviliğinden, nereden geldiği bilinmeyen bir yumurta düşmüş. Yumurtanın düştüğü yer, mahallenin en yoksul ama en yüreği zengin çocuğunun önüneymiş. Genç çocuk gözlerine inanamamış. “Bu bir kuş yumurtası!” diye fısıldamış heyecanla. Mendilini çıkarıp nazikçe sarmış yumurtayı, koşarak eve, annesine götürmüş.

Annesi tebessümle bakmış oğluna. “Belki de bu kaderin bize bir armağanıdır,” demiş. Yumurtayı sobanın yakınına, pamuğun üzerine yerleştirmişler. Günler geçmiş, yumurtaya gözleri gibi bakmışlar. Sabahları ona günaydın, geceleri ise masallar fısıldamışlar. Ve yedinci gün, minik bir çat sesiyle birlikte bir mucize doğmuş.

Yumurta çatlamıştı. İçinden bembeyaz, gözleri ışıldayan minik bir albatros yavrusu çıkmıştı. Kanatları güçsüzdü ama gözlerinde fırtınalar esiyordu. Henüz uçmayı bilmiyordu ama gökyüzünü arzulayan bir kalbi vardı.

Genç çocuk, kuşa "Mavi" adını verdi. Çünkü o kuşun gözleri, gökyüzünü kıskandıracak kadar masum ve maviydi.

---

Macera Başlıyor

Mavi, her geçen gün büyüdü. Baharın sonuna doğru ilk kez kanatlarını açtı. Dengeyi öğrenmeye çalıştı. Çocuk, her sabah ona seslenerek cesaret verdi. İlk uçuşu ise rüzgârlı bir sonbahar sabahıydı. Evlerinin damından gökyüzüne doğru yükseldi Mavi. Ne korku vardı gözlerinde ne tereddüt; yalnızca özgürlük…

Göklerde süzülürken uzaklarda dalgalarla boğuşan denizleri gördü. Rüyalarında bile göremediği mavilikleri, martıların çığlıklarını, balıkçı teknelerinin umutlarını izledi. Her uçuşunda biraz daha büyüdü, biraz daha kendini tanıdı.

Ama bu serüven sadece gökyüzüyle sınırlı değildi…

---

Fırtınalar ve Kayıplar

Bir gün, Mavi uzaklara uçtu. Çocuk el salladı, gözleri doldu ama içi gururla doluydu. Çünkü sevgi, özgürlüğü tutmak değil, onu uçurabilmekti. Fakat gökyüzü her zaman huzurlu değildi. Mavi, ilk büyük fırtınasıyla orada tanıştı. Rüzgâr, kanatlarını savurdu; gökyüzü öfkeyle haykırdı. Bulutlar gözyaşı dökerken, Mavi bir uçurumun kıyısına kadar savruldu.

O gece korkuyu tanıdı. Yalnızlığı iliklerine kadar hissetti. Ama kalbinde o küçük evin sıcaklığı, çocuğun sesi vardı. “Dayan Mavi,” der gibiydi rüzgarın içinden biri. Gözlerini kapattı, kalbinin sesiyle uçtu. Ve sabaha karşı, deniz kıyısındaki sessiz bir kayanın üzerine kondu. Yorulmuştu. Ama pes etmemişti.

---

Kalbi Kamaştıran Bir Göz

Bir sabah, başka bir kuş süzüldü yanına. Zarif, güçlü ve gözleri başka bir gökyüzüne bakar gibiydi. İsmi Luma’ydı. Uzak bir adanın kızıl kayalıklarından gelmişti. İkisi de farklı yaralardan geçmişti ama kalpleri aynı dili konuşuyordu. Mavi, ilk kez içini titreten başka bir kuşa kanat çırptı.

Beraber uçtular, beraber düştüler, beraber güldüler. Uzak kıtalar gördüler. Gökyüzünün ötesindeki rüzgarları tattılar. Luma, Mavi’nin kalbindeki tüm boşluklara dokundu. Mavi de onun eksik kalan uçuşlarını tamamladı.

---

Ve Dönüş

Yıllar sonra… Mavi ve Luma, birlikte o eski kente döndüler. Çocuk artık bir genç adamdı. Saçlarında beyazlar belirmişti ama gözlerinde hâlâ o eski sevgi vardı. Evin sobası yanıyordu, pamuklu örtü hâlâ yerindeydi. Mavi, çatının üzerine konduğunda çocuk gözyaşlarına boğuldu.

Mavi'nin yanında Luma vardı. Artık yalnız değildi. Maceralar, kayıplar, aşklar, fırtınalar… Hepsi bir yolculuğun parçasıydı. Ama sonunda dönülen yer, hep yuvaydı.

---

Masalın Sonu Değil, Başlangıcıydı Belki de…

Ve gökyüzü o gün daha maviydi. Çünkü bir albatros, yüreğinin izini takip etmişti.

Mehmet bildir
03.04.2019