Akıl verin Şiiri - Mustafa Yaman 2

elim kolum kırık
sokaklarda caddelerde binalar üstüme yıkılıyor
yediğim içtiğimin tadı yok
içimden sonsuza kadar uyumak geliyor
ah oğlum nerede yanlış yaptın sen
nasıl biriyle evlenmiş sen
ne söz dinliyor, ne hatır sayıyor
aşağı tükürsen sakal, yukarı tükürsen bıyık
ayrılsan şimdi nafakadan vazgeçtim
dünya tatlısı iki torunumu nasıl seveceğim
kanunlar hep kadından yana
sen canla, başla çalış, çabala
evde stres, yolda stres, işte stres
stres oğlum stres
iki çocuğun hatırı için bunca kahır
ister sus, istersen bağır
gözümün önünde eriyorsun oğul
seninle birlikte ağlıyoruz oğul.

kadının işi kolay alır çocukları
alır nafakayı yan gelir yatar
ya erkek çocuklara hasret
yuvaya hasret çeker cefayı
nedense hep erkeğe keserler cezayı.

nasıl baştan çıkardı razı etti evliliğe seni
hangi dilleri döktüyse
kurtar beni anamdan babamdan diyen o değil sanki
o değil sanki bir odada olsa bize yeter diyen
o değil sanki her şeye razıyım diyen
şimdi dublex dairede oturup her istediğini aldıran o değil
o değil bir eli yağda bir eli balda ki
o değil diyorum sanki hakaretler eden
o değil sanki masum rolü oynayıp herkezi inandıran
bambaşka biri olup çıktı sekiz senede
bir oğlun bir kızın var kanın canın
çözümler, çözümsüz sözlerin anlamsız olduğunu
yaşayıpta görmeyen inanır mı
karar veren merci ne çektiğimizi
bir erkek nasıl patlıyor, raydan çıkıyor
düşünür mü yaşamayan.

ne yapalım dostlar ne yaplım şimdi
kara, kara düşünüyoruz her gün, her gece
kime ne diyelim, bir akıl verin bize...!