Akıl Düğümleri Şiiri - Özer Baba

Akıl Düğümleri
Bu beyaz duvarlar, sessizliğin yankısı,
Ve ben burada, adı olmayan bir boşlukta,
Adını haykırıyorum her gece,
Duyuyor musun beni?
Söylesin yıldızlar, söylesin rüzgar,
Öldüğünü söylediler ama inanmadım.

Nasıl yok olabilirdin?
Gülüşün hâlâ yankılanıyor zihnimin köşelerinde,
Ellerin hâlâ omuzlarımda gibi,
Ama neden soğuk artık bu dünya?
Neden dokunamıyorum sana?

Her sabah buraya uyanıyorum,
Beyaz duvarlara bakıyorum,
Ve soruyorum:
"Hangi düşte kayboldun?
Hangi rüya seni benden aldı?"
Kimse cevap vermiyor,
Yalnızca sessizlik sarıyor beni.

Doktorlar beni susturmaya çalışıyor,
"Sakin ol," diyorlar, "O artık yok."
Ama onlar bilmiyor,
Sen buradasın, sesin hâlâ kulağımda.
"Geliyorum," diyorsun fısıltıyla,
"Gözlerini kapat ve beni bul."

Yastığım gözyaşlarımla ıslanmış,
Ama artık gözyaşları bile yalan gibi geliyor.
Her köşe başında seni arıyorum,
Her yabancı yüz senin silüetin,
Ama sonra kayboluyorlar,
Ve ben yine yalnız kalıyorum,
Bu dört duvarın içinde, bu akıl düğümünde.

Sana mektuplar yazıyorum,
Kimseye göstermeden saklıyorum onları.
"Beni almaya ne zaman geleceksin?" diye soruyorum.
Cevap alamıyorum,
Ama inanıyorum, bir gün okuyacaksın.

Dışarıda dünya dönüyor,
Güneş doğuyor, batıyor,
Ama benim dünyam durdu sen gideli.
Burada, bu akıl tutsaklığında,
Tek özgürlüğüm senin hayalin.

Ne olur dön bana,
Ya da beni de al yanına.
Bu dünyada sensizliğin acısı,
Deliliğimden daha gerçek.