Avuçlarımda nefesin
Yapraklarını fısıldadı
Sonbaharın
Yılların yürekte biriktirdiği
Ağaçmış aşk
Her ayrılıkta dökülen
Dokuz ay önce kadın doğurmamıştı dört mevsimini
Merhaba anne ben geldim diyerek başlayan masal
Kışa gelmeden kirlendi
Ellerin uzandı ilkin sonra dokunamadığım yüreğin
Anne söyleme dayanamam çatlaklardan sızan acılarını
Anneler günün kutlu olsun ölüm
Ellerinle kapat gözlerimi
Melodisi içimdeyken toprağın
Yıldızlar dökülsün hüzün şehrine gözlerimden
Anneler günün kutlu olsun ölüm
Son bir kez kal anne gözlerimde, gitmeden
Son bir kez annem ol, anneler gününde
Tek kelime kalmasa da dudaklarında söyleyecek
Ellerinle son kez konuş, dokun yüreğime
Akif çe
daha şiirinin imla kuralı var
kelimelerin
biraz senden biraz ondan
ikircikli canlı gibi duyguların
daha kitabını yazmadan
Bir gün evimize geleceksin
Ceketimin kopuk düşmesini dikeceksin
Su vereceksin hastalandığımda dudaklarıma
Saçlarımın okşanmayan yerlerini okşayacaksın
Akif diyeceksin Akif
...Kimsenin demediği bir şekilde
Akif şiir yazmayı öğreniyor
elinde tebeşiri
karşısında kara tahtası
bir tek silgisi yok
yazdığı her şey tahtada kalıyor
Sana dönüşmeseydi bir gece vakti
İçmeseydim kim olduğunu bilmeden seni
Haberlerini sensizlik getirmeseydi
Acır mıydı karanlık içimde böylesine
Kaç mahsul bıraktı gidişin
yaprağını sonbahara kaptırmış ağacım ben
yıllar yılı içimi oyuyorum acılarla
bir kuşa yuva olmak için
uçmalarından korktuğumdan olacak
dallarımın budanması hep canımı acıtır
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!